Ef maður getur grætt pening án þess að þurfa gera mikið nema í byrjun þá er lógískt að gera það til að lifa betra líf. En þessi “ríkur pabbi – fátækur pabbi” hugsun kemur á kostnaði þeirra sem er verið að græða á. Væri svo sem í lagi ef fólk væri bara að kaupa eina aðra eign en það er ekki nóg að lifa þægilega, það er aldrei nóg.
Inside-Name4808 on
Ég er fylgjandi því að innleiða stighækkandi skatt á fasteignaeigendur þannig að þetta verði óarðbærara eftir því sem þú átt fleiri eignir.
logos123 on
Ekkert að því að fjárfestar kaupi íbúðir sem eru svo leigðar út, svo lengi sem fólk fær þak yfir höfuðið og íbúðirnar eru nýttar. Vandamálið er að það eru margir sem vilja kaupa sem geta það ekki af því að íbúðir eru svo góðar fjárfestingar, sem er einmitt ástæðan fyrir því að fjárfestar kaupa þær. Og ástæðan fyrir því er að það er ekki nógu mikið byggt, og hefur ekki verið í langan tíma.
Lausnin er því ekki að setja eitthvað regluverk um það hverjir mega kaupa hvaða eignir til að koma í veg fyrir að fjárfestar og fyrirtæki kaupi þær, lausnin er að losa um regluverk og byggja nógu helvíti mikið. En þá kemur annað vandamál inn, sem er einmitt kjarnað svo vel í þessari grein, sem er það að fólk vill að húsnæði sé góð fjárfesting. Þetta er helsta eignarmyndun flestra og fólk kaupir húsnæði með þeirri væntingu að verðið hækki bara og hækki; að þetta sé “góð fjárfesting”. En svo vill fólk líka að það sé auðvelt og ódýrt að kaupa húsnæði.
Þetta tvennt fer augljóslega ekki saman, ef húsnæði er góð fjárfesting þá verður það aldrei ódýrt, en samt eru alveg ótrúlega margir sem heimta bæði. Þau vilja eiga kökuna og borða hana. Þessi togstreita er einmitt eitt af mörgu sem hefur hamlað því að nóg sé byggt. Pólitíkusar þurfa að sýna kjark og segja bara “fokk jú” við fólkið sem heimtar að húsnæðið þeirra hækki bara og hækki í verði, sama hvað.
3 Comments
Ef maður getur grætt pening án þess að þurfa gera mikið nema í byrjun þá er lógískt að gera það til að lifa betra líf. En þessi “ríkur pabbi – fátækur pabbi” hugsun kemur á kostnaði þeirra sem er verið að græða á. Væri svo sem í lagi ef fólk væri bara að kaupa eina aðra eign en það er ekki nóg að lifa þægilega, það er aldrei nóg.
Ég er fylgjandi því að innleiða stighækkandi skatt á fasteignaeigendur þannig að þetta verði óarðbærara eftir því sem þú átt fleiri eignir.
Ekkert að því að fjárfestar kaupi íbúðir sem eru svo leigðar út, svo lengi sem fólk fær þak yfir höfuðið og íbúðirnar eru nýttar. Vandamálið er að það eru margir sem vilja kaupa sem geta það ekki af því að íbúðir eru svo góðar fjárfestingar, sem er einmitt ástæðan fyrir því að fjárfestar kaupa þær. Og ástæðan fyrir því er að það er ekki nógu mikið byggt, og hefur ekki verið í langan tíma.
Lausnin er því ekki að setja eitthvað regluverk um það hverjir mega kaupa hvaða eignir til að koma í veg fyrir að fjárfestar og fyrirtæki kaupi þær, lausnin er að losa um regluverk og byggja nógu helvíti mikið. En þá kemur annað vandamál inn, sem er einmitt kjarnað svo vel í þessari grein, sem er það að fólk vill að húsnæði sé góð fjárfesting. Þetta er helsta eignarmyndun flestra og fólk kaupir húsnæði með þeirri væntingu að verðið hækki bara og hækki; að þetta sé “góð fjárfesting”. En svo vill fólk líka að það sé auðvelt og ódýrt að kaupa húsnæði.
Þetta tvennt fer augljóslega ekki saman, ef húsnæði er góð fjárfesting þá verður það aldrei ódýrt, en samt eru alveg ótrúlega margir sem heimta bæði. Þau vilja eiga kökuna og borða hana. Þessi togstreita er einmitt eitt af mörgu sem hefur hamlað því að nóg sé byggt. Pólitíkusar þurfa að sýna kjark og segja bara “fokk jú” við fólkið sem heimtar að húsnæðið þeirra hækki bara og hækki í verði, sama hvað.